Namaszczenie w Betanii
1 Sześć dni przed świętem Paschy Jezus przyszedł do Betanii, gdzie przebywał Łazarz, którego wskrzesił z martwych. 2 Tam urządzono dla Niego przyjęcie, podczas którego Marta usługiwała, natomiast Łazarz był jednym z tych, którzy siedzieli z Nim przy stole. 3 Maria zaś wzięła funt pachnącego i drogiego olejku nardowego, namaściła nim stopy Jezusa, po czym wytarła je własnymi włosami, a woń olejku napełniła cały dom.
4 Wtedy odezwał się Judasz Iskariota, jeden z Jego uczniów, ten który miał Go wydać: 5 „Dlaczego nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów, a pieniędzy nie rozdano ubogim?”. 6 Powiedział to jednak nie dlatego, że zależało mu na ubogich, lecz dlatego, że był złodziejem. Mając bowiem sakiewkę, zabierał wkładane do niej datki.
7 Jezus więc rzekł do niego: „Zostaw ją w spokoju. Ona przechowała go na dzień mojego pogrzebu.
8 Ubogich bowiem stale będziecie mieć u siebie. Mnie natomiast nie będziecie mieć zawsze”.
Spisek przeciwko Łazarzowi
9 Wielki tłum Żydów dowiedział się, że Jezus tam przebywa. Żydzi przyszli jednak nie tylko ze względu na Jezusa, lecz także, aby zobaczyć Łazarza, którego wskrzesił z martwych. 10 Stąd wyżsi kapłani postanowili zabić również Łazarza, 11 ponieważ wielu Żydów nawracało się z jego powodu i wierzyło w Jezusa.
Sześć dni przed świętem Paschy – czyli po szabacie, w sobotę wieczór.
Betania – zob. J 1,28+.
olejek nardowy – wytwarzano go z ko rżenia rośliny występującej w Himalajach i przechowywano w alabastrowych pojemnikach. Z racji bardzo wysokiej ceny używano go jako perfum tylko przy wyjątkowych okazjach (np. Pnp 1,12).
trzysta denarów – zwykle przyjmuje się, że denar stanowił dzienną stawkę płacy dla niewykwalifikowanego robotnika. Wartość olejku została więc wyceniona na równowartość rocznych zarobków takiego robotnika (denar – zob. Słownik).
dzień mojego pogrzebu – pogrzeb następował przeważnie w dniu śmierci. Ówczesne pachnidła były substancjami mocno zagęszczonymi i dlatego charakteryzowały się bardzo silną wonią. Tłumaczy to ich e wysoką cenę, a także ich zastosowanie w zwyczajach pogrzebowych. Ze względu na ich intensywność, tłumiono nimi zapach rozkładającego się ciała zmarłego.
Namaszczenie w Betanii. Wydarzenie to opisują jeszcze dwaj inni ewangeliści (Mt 26,6-13; Mk 14,3-9). W czwartej Ewangelii scena namaszczenia została w sposób najbardziej konsekwentny powiązana z wydarzeniami paschalnymi. Jezus zapowiada swoje rychłe odejście (w. 7), które będzie miało drastyczny przebieg. Tylko On jest świadomy znaczenia gestu Marii. Takiej świadomości brak natomiast osobom z otoczenia Jezusa. Co więcej, niektóre z nich, jak Judasz, jawnie okazują Mu wrogość.
Spisek przeciwko Łazarzowi. Ewangelista zaznacza, że decyzję o zgładzeniu Łazarza podjęli tylko kapłani. Nic nie wspomina o faryzeuszach, którzy do tej pory konsekwentnie pojawiali się razem z kapłanami (J 7,32.45; 11,47.57; por. J 18,3). Jest to typowe dla Janowego opisu Męki, w którym głównymi oskarżycielami Jezusa są kapłani (J 18,18,13.19.22.24.35; 19,6.15.21). Prześladowanie Łazarza ze strony religijnych zwierzchników jest zapowiedzią tego, co spotka Jezusa.
