Wybór Dwunastu: Mk 3, 13-19

Potem wyszedł na górę i przywołał tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, których nazwał apostołami, aby z Nim byli i aby mógł ich wysyłać na głoszenie nauki, i aby mieli władzę wyrzucać demony. Tak więc ustanowił Dwunastu: Szymona, któremu, nadał imię Piotr; Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy Synowie Gromu; Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Kananejczyka i Judasza Iskariotę, który Go zdradził.

Szymon Kananejczyk – w Łk 6, 15 nosi przydomek Gorliwy.

Iskariota – prawdopodobnie z hebrajskiego isz Keriot, czyli 'człowiek z Kariotu', mista znajdującego się w okolicy Hebronu. Określenie to może pochodzić także od łac. Słowa sicarius – 'człowiek ze sztyletem'. Oznaczałoby to, że Judasz, podobnie jak Szymon Gorliwy, należał do partii zelotów, która akceptowała każdy środek walki z rzymskim okupantem, także skrytobójcze morderstwa.

O początku swojej działalności Jezus gromadził wokół siebie uczniów, którzy towarzyszyli Mu wszędzie, gdzie nauczał (np. Mk 1, 16-20; 2, 15n. 18. 23). Teraz spośród nich wybiera Dwunastu. Ponieważ będą z Nim w czasie całej Jego działalności, po jego Zmartwychwstaniu staną się w Kościele Jego naocznymi świadkami (Dz 1, 21n) i będą mogli głosić Żydom i poganom Jego naukę. Liczba dwunastu apostołów nawiązuje do dwunastu plemion Izraela. Jak dawny lud Boży wywodził się z dwunastu patriarchów, tak teraz Kościół opiera się na nauce dwunastu apostołów, pośród których pierwsze miejsce zajmuje Szymon Piotr.

Komentarz historyczno – kulturowy: Wybór dwunastu (Mt 10, 1-4; Mk 3, 13-19)

Izrael składał się z dwunastu pokoleń. Grupy religijne, które wybierały sobie dwunastu przywódców (podobnie jak w Zwojach znad Morza martwego), czyniły to, wierząc, że są prawdziwym Izraelem, posłuszną Bogu resztą.

Listy imion zawarte w Ewangelii Łukasza i w Dziejach Apostolskich zastępują „Tadeusza” (o którym czytamy w Ewangelii Mateusza i Marka) „Judaszem, synem Jakuba” (zob. Też J 14, 22). Starożytne dokumenty dowodzą, że zjawiskiem powszechnym było, iż ludzie mieli kilka imion. Różne listy imion apostołów odnoszą się więc do tej samej grupy osób. Rozpowszechnione były też przydomki, które umieszczano nawet na grobowcach. Słowo „Kananejczyk” brzmi po aramejsku tak samo, jak „Gorliwy” (Łk 6, 15), dlatego niektóre przekłady podają „Szymon Gorliwy”. W czasach Jezusa greckie słowo zelotes oznaczało zwyczajnie człowieka gorliwego; bądź też, że Szymon był zaangażowany w działalność narodowo-wyzwoleńczą (takie też było znaczenie tego słowa w czasie gdy powstawały Ewangelie) zanim stał się uczniem Jezusa.

Słowo „apostołowie” oznacza „ludzi posłanych” lub prawomocnych przedstawicieli. Analogiczny termin hebrajski był stosowany na oznaczenie przedstawicieli handlowych, chociaż ogólna idea jest znacznie szersza. „Posłany” posiadał pełnie władzy tego, który go posłał, by móc zrealizować powierzoną sobie misję. Opowieści o posłańcach pojawiają się na kartach Starego Testamentu, np. Gdy Mojżesz przekazuje Jozuemu posłannictwo dokończenia jego dzieła i zdobycia Ziemi Obiecanej (Pwt 31, 23). Rabini pozwalali sowim starszym uczniom nauczać, by przygotować ich do pełnienia roli rabbich.